Tadeusz Kościuszko

 
             Kościuszko Tadeusz Andrzej Bonawentura

urodził się 4 lutego 1746r. w Mereczowszczyźnie na Polesiu. Generał, bohater narodowy. Pochodził ze średniej szlachty, po ukończeniu szkoły średniej, dzięki wsparciu Czartoryskich,  kształcił się w Szkole Rycerskiej. Następnie jako stypendysta królewski wyjechał do Paryża gdzie studiował w Akademii Malarstwa i Rzeźby. Latem 1775 roku powrócił na krótki okres do kraju.
W tym samym roku wyjechał do Ameryki, by wziąć udział w walce o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Jako inżynier wojskowy fortyfikował Filadelfię i obozy amerykańskiej armii północnej (m.in. Fort Ticonderoga).
W październiku 1775 roku został mianowany przez Kongres pułkownikiem. W walkach szczególnie odznaczył się przy oblężeniu Saratogi (1777r.). W dowód uznania powierzono mu budowę twierdzy West Point nad rzeką Hudson. 13 października 1783 roku uchwałą Kongresu został awansowany generałem brygady armii amerykańskiej. 5 maja 1784 roku został odznaczony Orderem Cyncynata - jako jeden z trzech cudzoziemców został przyjęty do Towarzystwa Cyncynatów.
       12 sierpnia 1784 roku wrócił do Polski i osiadł w swym majątku Siechnowicze. 12 października 1789 roku powołany został do wojska polskiego w stopniu generała – majora wojsk koronnych. W 1792 roku w czasie wojny polsko–rosyjskiej, odznaczył się w bitwach pod Zielenicami (po której został odznaczony Orderem Virtuti Militari), a zwłaszcza pod Dubienką. Został odznaczony Orderem Orła Białego. 

     Po przystąpieniu króla Stanisława Augusta do Targowicy podał się do dymisji i wyjechał do Lipska.         W 1793 roku, z ramienia emigracji polskiej, udał się do Paryża, by uzyskać pomoc dla Polski od francuskiego rządu rewolucyjnego. Jego misja nie powiodła się. Przewidziany na przyszłego wodza powstania w Polsce, brał udział w pracach zaprzysiężenia powstańczego w latach 1793 - 1794. We wrześniu 1793 roku, uznając brak możliwości zorganizowania skutecznego powstania narodowego, wyjechał do Włoch. Powrócił do Polski 15 marca 1794 roku.       Po ogłoszeniu insurekcji w Krakowie - 24 marca 1794 roku

- Kościuszko objął władzę jako Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej. W czasie trwania walk stosował nową taktykę w zakresie współdziałania broni, starając się rekompensować niedostateczne uzbrojenie i wyszkolenie armii powstańczej. Wykazał duże umiejętności w zakresie fortyfikacji polowych. Rozbicie wojsk rosyjskich w bitwie pod Racławicami, 4 kwietnia 1794 roku, umożliwiło spokojniejsze organizowanie armii polskiej i pozyskanie chłopów. Dla zjednania wsi ogłosił dwa uniwersały znoszące poddaństwo osobiste i ograniczające pańszczyznę.        
      Klęsce pod Maciejowicami, w dniu 10 października 1794 roku, został uwięziony w twierdzy pietropawłowskiej w

Petersburgu. Zwolniony przez cara Pawła I w 1796 roku, po złożeniu przysięgi wierności carowi, w 1797 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych. W lipcu 1798 roku przybył do Paryża, gdzie współdziałał przy tworzeniu Legionów polskich. Sprzeciwiał się jednak wiązaniu sprawy polskiej z Napoleonem, któremu nie ufał. 
     Zmarł w Szwajcarii, w Solurze, gdzie spędził ostatnie lata swego życia. Pochowany na Wawelu.